Regio’s die het beter doen dan de rest van de entiteit waartoe ze behoren, kampen vaak met hetzelfde probleem: de grote hunker naar onafhankelijkheid.

Europese lidstaten

En het zijn er vandaag meerdere. Nemen we nog maar Catalonië, de meest welvarende streek van Spanje, die zich al jaren wil losrukken van ‘Madrid’. Of in het hart van de Europese Unie in België, waar steeds meer Vlamingen vinden dat er een onevenwicht bestaat tussen de bron van de welvaart enerzijds en de besteding ervan anderzijds fundamenteel onrechtvaardig wordt verdeeld tussen Wallonië en Vlaanderen. En zo kunnen we nog even doorgaan. Meestal slagen de afscheidingsbewegingen er niet in om hun ‘punt’ sterk te maken.

Quebec is niet anders

Ook in het Franstalige Quebec bestaat er een sterke afscheidingsbeweging. Sinds 1981 hebben de Quebecois al twee keer een referendum gehad over de vraag of de provincie zich moet afscheiden, en twee keer hebben ze tegengestemd, hoewel met een minieme meerderheid. In 1995 was er een zeer krappe meerderheid van 50,3%, ofwel 50.000 stemmen. De federale regering wil de separatisten langs politieke en juridische weg wind uit de zeilen te nemen. Op juridisch vlak verklaarde het federale Hooggerechtshof hierover dat eenzijdige afscheiding van Quebec van Canada niet gewettigd is, maar in geval van de wens daartoe van een ‘ruime meerderheid’ van de bevolking van Quebec onderhandelingen moeten worden gestart gericht op amendering van de grondwet, zodat onafhankelijkheid mogelijk is. Sinds 1995 is de steun voor het separatisme wat afgenomen.